จดหมายจากเก็ท โสภณ: ครบ 3 เดือน วันตาย ‘บุ้ง’ เนติพร  อย่าให้การต่อสู้สูญเปล่า

ท่านผู้เจริญคงมีอุปสรรคมากมายหรือทั้งหลายแหล่ที่ปรากฏแต่ความนิ่งเฉยนั้น มีเหตุผลเพียงเขาไม่ได้เห็นค่าเราแต่แรก สิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่ 14 พฤษภาคม 2567 ยังคงวนเวียนในหัวผมซ้ำไปมา ผมได้แต่ถามว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นจริงหรือเปล่า พี่บุ้งตายไปแล้วจริงหรือเปล่า เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วจริงไหม

ผมถามตัวเองเหมือนคนโง่ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ผมกับพี่บุ้งพบกันครั้งสุดท้ายตอนผมถูกเบิกตัวไปสืบพยานคดี 112 ที่ศาลอาญาธนบุรี ด้วยสภาวะจำกัดเราได้คุยกันไม่มาก สิ่งสุดท้ายที่ผมบอกพี่บุ้งตอนพบหน้ากัน คือ ไม่ว่าเราจะทะเลาะกันแค่ไหนเราก็คือพี่น้องกัน พี่บุ้งมักฝากข้อความผ่านทนายมาเนือง ๆ ว่า ขอโทษที่ยังทำให้ออกมาไม่ได้ ขอโทษที่ทำให้อยู่ในคุกนานขนาดนี้ ผมมักฝากข้อความกลับไปว่า ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ในเมื่อคุณไม่ได้เอาเรามาขังไว้

พี่บุ้งตายในวันครบรอบ 1 ปีการเลือกตั้งปี 2566 พอดี เป็นที่น่าใจหายนะ ที่อายุเขาหยุดไว้ที่ 28 ปี อีก 10 ปีข้างหน้าจะอายุเลข 3 มีหน้าที่การงาน แต่พี่บุ้งอายุ 28 ปี ถัดไปอีก 10 ปี เราจะอายุเลข 4 พี่บุ้งก็ยังคงอายุ 28 ปี

เค้าไม่ได้จากไปอย่างสงบ แต่จากไปกลางสนามรบทางความคิดที่ไม่สมควรมีใครถูกฆ่าตาย แม้จะอยู่ในช่วงที่โศกเศร้า เราก็จำเป็นต้องรับไม้แล้วไปต่อ อย่าให้การต่อสู้ของพี่บุ้งสูญเปล่า แล้ววันหนึ่งเราจะทำให้ฟ้าเห็นว่าเราก็มีหัวใจและวันหนึ่งฟ้ากับดินต้องมาบรรจบกัน

โสภณ สุรฤทธิ์ธำรง
16 พ.ค. 2567