“คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรแล้ว”: บุ้ง-ใบปอนิ่งหลายนาทีหลังทราบผลประกัน แต่ยังยืนยันอดอาหารต่อไป

20 ก.ค. 2565 วันถัดจากวันฟังคำสั่งไม่อนุญาตให้ประกันตัวครั้งที่เจ็ด เรามาพบกับบุ้งและใบปอ เพื่อแจ้งคำสั่งศาลให้ทราบ แม้สาธารณชนจะรับทราบคำสั่งศาลตั้งแต่วันที่ 19 ก.ค. แต่คำสั่งที่มีผลต่อตัวเอง ทั้งคู่เพิ่งได้รับทราบในวันถัดมา เราอ่านจดหมายถึงนายกรัฐมนตรีสหพันธรัฐเยอรมนีของทนายกฤษฎางค์ นุตจรัส ให้ทั้งสองคนฟังหลังจากนั้น

ทั้งสองคนฟังคำสั่งด้วยอาการการสงบนิ่งกว่าปกติ ความจริงนิ่งไปหลายนาทีเมื่อเราอ่านจบ เมื่อถามความเห็นของทั้งสองคน บุ้งได้แต่ตอบมาว่า “คือมันแย่เกิน….” บุ้งหมายถึงคำสั่งนั้นแย่เกินกว่าที่เธอคิด โดยเฉพาะที่ว่าเธอและใบปอนั้นยังคงเป็นปกติ

บุ้งบอกว่าตัวเองน่าจะมีเวลาเหลือประมาณ 10 วัน เนื่องจากความจริงแล้วผลเลือดเธอที่ตรวจจากโรงพยาบาลเลิดสินนั้น มีค่าโพแทสเซียมประมาณ 3.0 บุ้งเล่าว่าตอนเธอเข้าโรงพยาบาลครั้งก่อนในช่วงแรก เธอทานโพแทสเซียมไม่ได้ แพทย์จึงพยายามให้โพแทสเซียมผ่านเส้นเลือด ซึ่งแม้โพแทสเซียมจะมีความเข้มข้นสูงจนเธอแสบเส้นเลือดไปด้วยนั้น เมื่อตรวจเลือดออกมาค่าโพแทสเซียมก็ยังลดเฉลี่ยวันละ 0.1 คราวก่อนแพทย์บอกว่าการให้ทางเส้นเลือดนั้นได้ผลไม่ดีเท่าการกิน

แต่ในขณะนี้ที่บุ้งปฏิเสธการรักษาพยาบาลจากราชทัณฑ์ หากวันที่ 18 ก.ค. 2565 มีค่าโพแทสเซียมประมาณ 3.0 เธอคาดการณ์ว่า ร่างกายเธอน่าจะรับไหวอีกไม่เกิน 10 วัน ก่อนร่างกายจะเข้าสู่จุดวิกฤติเหมือนที่เธอเข้าทัณฑสถานโรงพยาบาลราชทัณฑ์ในหนก่อน ก่อนหน้านี้หลังจากออกจากโรงพยาบาล บุ้งยังยอมทานยาเพื่อประทังอาการของเธอแต่ตอนนี้ทั้งบุ้งและใบปอต่างปฏิเสธที่จะรับการรักษาจากราชทัณฑ์

เราถามทั้งสองคนว่าจะทบทวนเรื่องการอดอาหารดีไหม หลังจากไม่ได้ประกัน แต่ทั้งสองคนยังยืนยันอย่างหนักแน่นว่าจะอดอาหารต่อไป และยังแจ้งเราว่าตอนนี้เธอทั้งสองคนยังลดวันในการพบพยาบาลจากเดิมที่มีการตรวจความดัน น้ำหนักถ่ายภาพทุกวัน เป็นเหลือเพียงการตรวจในวันอังคารและพฤหัสบดี เพราะการพบพยาบาลหมายถึงการต้องเดินขึ้นลงบันไดซึ่งทั้งสองคนไม่มีแรงเพียงพอ บุ้งยังไม่ค่อยพอใจเจ้าหน้าที่ ที่พยายามถ่ายรูปพวกเธอให้ดูดีทุกครั้ง เพื่อบอกว่าพวกเธอยังสบายดี ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ใบปอยังตอบสนองและมีส่วนร่วมในการพูดคุยน้อยมากจนน่าเป็นห่วง แต่เธอยังคงยืนยันจะอดอาหารต่อไป

บุ้งเล่าว่าพวกเธอต้องนอนเยอะมากขึ้นเพราะเพลียตลอดเวลา ระหว่างการพูดคุยผ่านกล้อง บุ้งยังบอกเราว่า ไม่อยากเห็นกระจกหรือกล้องเพราะเห็นตัวเองแล้วรู้สึกไม่ใช่ตัวเอง “บุ้งวิตกกังวล ไม่ชินว่าในกระจกคือตัวเอง ไม่อยากดูกระจก”

80 วันของการคุมขัง 50 วันของการอดอาหาร บุ้งและใบปอตอบสนองช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

21 ก.ค. 2565 วานนี้หลังจากฟังผลประกัน เราถามความคิดเห็นและเรื่องที่ต้องการสื่อสาร แต่ทั้งสองคนมีอาการนิ่งและคิดไม่ออก เราจึงฝากการบ้านเธอสองคนว่าอยากสื่อสารอะไรเรื่องไม่ได้ประกันหรือเปล่า

“คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรแล้ว” เป็นคำตอบของบุ้ง หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ทั้งสองคนยังไม่สามารถรวบรวมสิ่งที่ต้องการสื่อสารได้ การตอบสนองของทั้งเป็นไปอย่างเชื่องช้า

ใบปอมีอาการมือเท้าเย็น และผลจากวานนี้ที่มีฝนตกทำให้ใบปอมีอาการหวัดร่วมด้วยอีก ใบปอบอกว่าเธอรู้สึกว่าตัวเองป่วยง่ายมากในคราวนี้ และบอกว่าวันนี้เธอชั่งน้ำหนักเหลือเพียง 47 กิโลกรัม น่าจะลดมาประมาณ 7 กิโลกรัมแล้ว ใบปอบอกว่าเธอเหนื่อยมาก แค่การลุกไปเข้าห้องน้ำก็ต้องใช้เวลาและพลังงานมากแล้ว เธอนอนวันละประมาณ 10-12 ชั่วโมง แม้เวลากลางวันไม่ได้หลับ แต่ก็ต้องนอนนิ่งๆ

ด้านบุ้งแจ้งว่าช่วงนี้เธอมีอาการกระพุ้งแก้มลอก ลอกเป็นแผ่นทุกเช้าจนเธอต้องเอานิ้วเขี่ยออก เราค้นข้อมูลไวๆ และสันนิษฐานว่าอาจเป็นเพราะขาดวิตามิน นอกจากนี้บุ้งยังมีอาการปวดเมื่อยตามข้อ กล้ามเนื้อ และมีอาการเพลียด้วย

บุ้งเล่าว่า “พยาบาลยังกังวลเรื่องโพแทสเซียมต่ำ เพราะเราไม่ได้รับอะไรเพิ่ม และไม่ได้เจาะเลือดเพื่อเช็คค่าโพแทสเซียมอีก เพราะมันต้องเจาะใหญ่ ไม่ใช่แค่การเจาะปลายนิ้ว”

วันนี้ทั้งสองไม่ได้แลกเปลี่ยนอะไรมาก เราจึงเน้นอ่านจดหมายให้ทั้งคู่ฟัง แต่ยังกังวลว่าอาการของทั้งสองคนอาจจะตอบสนองได้น้อยลงเรื่อยๆ หากยังอดอาหารและยังปฏิเสธการรักษาต่อไป

จดหมายจากบุ้ง–ใบปอ: ยืนยันเจตนารมณ์อดอาหารต่อไป

22 ก.ค. 2565 บุ้งและใบปอได้ฝากข้อความเป็นจดหมายยืนยันเจตนารมณ์การอดอาหารของทั้งสองคนต่อไป

————–

สวัสดีค่ะทุกคน

บุ้งและใบปอเองนะคะ หลังจากที่กลับจากศาลแล้ว ได้รับความห่วงใยเรื่องอดอาหารจากทุกๆ คน หลายคนอยากให้เรากลับมากินอาหาร แต่หลังจากไม่ได้ประกัน 8 รวม (นับรวมการยื่นอุทธรณ์คำสั่ง) เราก็ยังคงยืนยันที่จะอดอาหารต่อ

การอดอาหารกว่า 50 วัน ของเราสองคนตอนนี้ เทียบไม่ได้เลยกับอีกหลายชีวิตที่ต้องอดอยาก เพราะพิษเศรษฐกิจ เราสองคนยังเลือกได้ว่าจะกินน้ำกี่ขวดต่อวัน ยังเลือกได้ว่าเราจะปฏิเสธหรือรับการรักษา แต่บางชีวิตเขาไม่สามารถเลือกอะไรได้เลย เขาต้องอดและเอาชีวิตรอดมาตลอดชีวิตเขา

ไม่ใช่แค่เราสองคนที่ถูกรัฐพรากสิทธิเสรีภาพ และต้องอดอาหารภายในเรือนจำ แต่ยังมีประชาชนอีกมากที่ถูกรัฐทอดทิ้ง และต้องตายภายใต้การบริหารของรัฐบาลเผด็จการ เราสองคนจึงเลือกอดอาหารต่อ เพื่อแสดงว่าเรายังคงสู้พร้อมไปกับคนข้างนอก และประชาชนผู้เสียภาษี ผู้เป็นเจ้าของประเทศที่แท้จริงเช่นกัน

บุ้งและใบปอเขียนจดหมายฉบับนี้ มาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ถึงแม้ต้องใช้เวลานาน แต่ก็อยากสื่อสารออกมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ยังไหว

ขอบคุณทุกกำลังใจ และการช่วยเหลือจริงๆ นะค่ะ มันทำให้เราสองคนได้รับรู้ว่า มีใครบ้างที่ยืนเคียงข้างเราจริงๆ

บุ้งและใบปอ ทะลุวัง

ทัณฑสถานหญิงกลาง

22 กรกฎาคม 2565

81 วันที่ถูกคุมขัง และ 51 วันที่อดอาหาร