แด่...หนอนบุ้ง ผีเสื้ออัปลักษณ์ในสวนคนตาบอด | ศูนย์ทนายความเพื่อสิทธิมนุษยชน

จดหมายจาก อานนท์ นำภา

แด่…หนอนบุ้ง ผีเสื้ออัปลักษณ์ในสวนคนตาบอด

พรุ่งนี้จะครบรอบ 1 ปี การจากไปของเธอ คืนฝนโปรยเช่นคืนนี้ทำให้ยิ่งคิดถึง ยิ่งคิดถึงยิ่งกระจ่างในหัวใจ

ยังจำแววตาสุดท้าย ในห้องพิจารณาคดี ม.112 ที่เธอมาเยี่ยมฉันได้ เธอคุกเข่าแล้วพูดอย่างอ่อนน้อม

อ่อนน้อมแต่หนักแน่น หนักแน่นและอ่อนโยน มีเพียงเธอที่กล่าว มีเพียงฉันที่ฟัง

“ดูแลตัวเองให้ดี จะทำทุกทางให้ทุกคนได้อิสรภาพ”

เสรีภาพของเพื่อนคือฝันของเธอ ในสวนของคนตาบอด เธอเป็นผีเสื้ออัปลักษณ์

การทำโพลของเธอเป็นสิ่งอัปลักษณ์ การอดข้าวของเธอเป็นสิ่งอัปลักษณ์

การจากไปของเธอย่อมเป็นสิ่งอัปลักษณ์ ในสวนของคนตาบอดไม่มีสิ่งใดงดงาม

อาจบางที มนุษย์เราเกิดมาเพื่อทำอะไรบางอย่าง แล้วจากไปอย่างเงียบๆ

เหมือนหนอนบุ้งที่กลายเป็นผีเสื้อ ไร้การจดจำ เหมือนที่เราไม่ได้จดจำว่า ผีเสื้อตัวสุดท้ายที่เราเจอสีอะไร

และเจอมันที่ไหน หากแต่ฉันยังจำเธอได้ ฉันไม่ได้ตาบอด

จนมองไม่เห็นความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นกับเธอ ที่เกิดขึ้นกับเรา

การคิดถึงเธอ เป็นความสุขอย่างยิ่ง ไม่ใช่ไม่โศกเศร้า ไม่ใช่ไม่เสียใจ ไม่ใช่ฉันกำลังสุขสบาย

ตอนนี้ฉันยังอยู่ในกรงของคนตาบอด แต่ที่ฉันมีความสุขเมื่อคิดถึงเธอ เพราะฉันได้เห็นฝันอันงดงามของเธอ

สุขใจ อิ่มเอมใจและเป็นเกียรติที่ฉัน กำลังมีส่วนทำให้ฝันของเธอเป็นจริง

ข้อเสนอปฎิรูปสถาบันกษัตริย์ ทำให้เราได้พบเจอกันและทำให้เราจากกัน

จากความเงียบงันในวันนั้น วันนี้ ข้อเสนอกลับกึกก้อง ถูกขานรับจากทุกสารทิศ

ไหลเหมือนน้ำหลาก ไหม้เหมือนไฟลามทุ่ง ชัดเจนเหมือนดวงตะวัน

เสียงของพวกเราทำให้คนตาสว่าง เธอคือผีเสื้อที่งดงาม

ฉันคิดถึงเธอ

อานนท์ นำภา

13 พฤษภาคม 2568

เรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร

admin010