ความฝันอันสับสนและคำสารภาพอันเลือนราง หรือ บทละครในโรงพยาบาลบ้า

Confusing Dreams and Blurred Confessions or a Play in The Insane Asylum

เรื่องสั้น โดย ปร.

หมายเหตุ จากคำชักชวนให้บอกเล่าประสบการณ์การถูกดำเนินคดีจากการแสดงออกทางการเมือง ศิลปินนักกิจกรรมผู้ถูกกล่าวหาดำเนินคดีจากการออกมาชุมนุมและทำงานศิลปะในช่วงปี 2563-65 เขียนออกมาเป็นเรื่องสั้นเชิงกระแสสำนึก กึ่งจริงกึ่งฝัน กึ่งกวีกึ่งบทละคร เช่นนี้

———————

[1]

ผมจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ –ทุกอย่างเลือนรางไปเสียหมด แม้กระทั่งความรู้สึกนึกคิดก็เริ่มจะจางหายไปทีละน้อย ผมพยายามจะหลับตานึกอยู่หลายครั้ง อย่างกับว่าความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นเป็นเรื่องโกหก และสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้เป็นเพียงเรื่องแต่ง ทุกอย่างทับซ้อนปลิ้นปล้อนดั่งคำมั่นสัญญาอันเป็นเจตนารมณ์แรงกล้าแต่ราวกับว่าไม่มีจริง, ผมรู้ตัวได้ก็ในตอนนี้นี่เองว่าทุกอย่างก็คือความฝัน,

ผมเหม่อ, เผลอนึกไปว่าผมมาที่นี่ทำไม? ….สัมปชัญญะไม่สู้จะสมประดี ในแววตาเริ่มจะมืดดับ ทั้งสองขาก็อ่อนแรงและทั้งสองตีนก็แทบจะยืนหยัดไว้ไม่ไหว จนไม่สามารถประคับประคองตัวเองเอาไว้ได้ ผมรู้สึกถึงสองมือที่สั่นสะเทือนจนเส้นเลือดบริเวณปลายนิ้วเย็นเยียบ ผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเร็วเสียจนมันก้องกล่อมประสาทอยู่ในตัว –ผมได้แต่หายใจเข้าและถอนหายใจออกในห้วงเหวความรู้สึกเช่นนี้, ผมจึงเผลอคิดไปว่า “สองมืออันอ่อนแรง แม้สองตีนจะยังคงยืนหยัดอยู่” ของผมนี้จะไปต่อสู้ทัดทานอะไรได้อีก เปรียบเป็นภูเขาอันทรงภูมิพลังแกร่งกล้า ประหนึ่งปราการที่ไม่มีใครจะอาจหาญข้ามพ้นมันไปได้ ภูเขาซึ่งอยู่มาพร้อมกับโลกอันเก่าแก่นี้นะเหรอ? จะมีใครทระนงกังขามันได้ หรือ หากจะมีใครอหังการคิดกังขาถากถางภูเขานี้ก็คงสิ้นตายกลายเป็นซากผีไปเสียก่อนภูเขาอันทรงภูมิพลังแกร่งกล้านี้จะล้มล่มทลาย.

‘กึก.. กึกกึก… กึก.. กึกกึก… กึกกึกกึก’ เสียงแว่วหวีดหวิวของกระดิ่งโลหะเป็นจังหวะสาวเท้าในจังหวะเดินทีละคืบสองคืบ ได้ปลุกผมขึ้นจากภวังค์อันแหว่งเหวอะของอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น –น่าขำนะ พอได้ทิ้งทวนแล้วผมเองก็นึกหัวเราะอยูในใจว่าความฝันในคืนนี้ช่างบัดซบเสียเหลือเกิน พลันจะข่มตานอนอีกครั้ง ผมก็เผลอคิดไปว่าผมน่าจะตายๆ ไปเสีย จะได้ไม่ต้องมาฝันซ้ำๆ เช่นนี้อีก,

———————

[2]

ผมเอามือขยี้แหกขี้ตาในตอนเช้า, ขับรถมอไซค์บนถนนหมายเลข 1 ผ่านทิวทัศน์ภูเขาตระหง่านตลอดแนวถนน ในขณะที่ใบหน้าปะทะลมเร็วจากความเร่งของรถที่ล้อกำลังหมุนเคลื่อน แต่ในห้วงสำนึกกลับอื้ออึงพลันกระอักสะอึกความนึกคิด ว่า การเดินทางอันยาวนานนี้มันจะจบจะสิ้นเอาตอนไหน ปลายสุดของถนนสายนี้ คือจุดหมายของอะไรกันแน่ แม้ผมจะเดินทางผ่านถนนสายนี้มาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม แม้ผมจะรู้อยู่แก่ใจว่าในท้ายที่สุดของสุดเขตแดนถนนนี้จะไม่สามารถนำพาผมไปยังความมุ่งหมายที่ตั้งใจไว้ได้ก็ตาม แต่ผมก็ยังคงขับรถมอไซค์ผ่านถนนนี้

ผมละอายแก่ใจตัวเองจริงๆ –ในทิวทัศน์เดิม ผมยังคงขับผ่านมันทั้งในวันที่แดดร้อนเสียจนไม่อยากพบเจอหน้าใคร, ในวันที่ฝนปรอยจนเสื้อผ้าชื้นตัว และในคืนที่ความเศร้ากัดกินหัวใจจนเป็นบ้า นอนมองเพดานอย่างฅนไร้สติ ห่อม้วนตัวเองกับผ้านวมเหมือนแมลงดักแด้หนีความฝันในคืนมืดจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เมื่อถึงเวลาเช้าเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นธุระมาถึง ก็ต้องดีดตัวเองฉุดกระชากร่างเนื้อ กระโดดสะบัดตัวไปมาควานหา เสื้อผ้าที่กองเป็นพะเนินอยู่ตามพื้นห้อง สองมือหยิบจับเอาสิ่งของที่กระจัดกระจายเข้ากระเป๋า ถีบตัวเองออกจากห้องนอนวิ่งแจ้นไปยังลานจอดรถ บิดกุญแจติดเครื่องรถมอไซค์ขับออกไปบนถนนสายเดิมเพื่อพบปะผู้ฅนที่ปักหลักตามข้างทาง กระทั่งถึงจุดหมายก็พบเข้ากับสายตาละเหี่ยที่มองมาที่ผม, ในห้วงเฮือกใจเดียว ผมรู้ตัวอีกทีก็ล่วงเลยเวลานัดหมายไปเกือบชั่วโมงเสียแล้ว.

ผมจะต้องต่อสู้กับสายตาเช่นนี้นะเหรอ, ผมสารภาพเอาตามตรง ว่า ‘ผมไม่ทราบจริงๆ ว่าผมมาที่นี่ทำไม?’ ผมแค่ต้องมาเหมือนกับเป็นกิจวัตรทั่วไปอย่างกับการทำความสะอาดร่างกายในตอนเช้าเพื่อเตรียมความพร้อมในการไปพบปะฅนอื่นๆ อย่างกับการชำระล้างร่างกายให้สะอาดเหมาะสมเพื่อไม่ให้เป็นภาระทางมลพิษกับฅนอื่นๆ ….หลุดออกจากความคิด ผมก็นึกขึ้นได้ว่า พวกเขาเคยบอกว่า ‘นี่มันเป็นธุระของผมที่พวกเราจะต้องช่วยเหลือกันเพื่อผ่านพ้นมันไป นี่เป็นสุดความสามารถที่ฅนอย่างพวกเขาจะช่วยเหลือเกื้อกูลผมได้’

ในจังหวะที่ผมเดินเข้าไปยังอาคารตึก ผมเห็นพวกเขาในระยะสายตา ผมเดินใกล้เข้าไป ในจังหวะนั้นเองที่เขาบอกกับผมว่า “หากไม่พอใจอะไรก็ทำเรื่องขอเปลี่ยนตัวพวกเขาไปเสียก็ได้ อย่าทำให้ฅนอื่นเสียเวลากับธุระของตนเอง” ผมตะลึงตึงตังใจ ทำได้แต่นึกสงสัยกับตัวเองว่า ‘ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ ทำไมทุกฅนถึงดูสง่ามีราคามากไปด้วยภาระหน้าที่การงานอันเป็นเกียรติเช่นนี้’ ผมมองไปรายล้อมรอบตัวก็เห็นว่าต่างฅนต่างยุ่งงุ่นง่านเดินเฉียดกันไปมา สาละวนไปกับเอกสารหนาๆ ทั้งในแฟ้มและกระเป๋าถือ ในท่าทีอันผ่าเผยน่าจะสมกับความรู้ของพวกเขา ผมมองไปทางไหนของซอกเสาและพนังของอาคารตึกนี้ ก็ไม่มีแม้ตารางเมตรเดียวที่ผมจะสามารถเป็นตัวเองได้ ผมจนใจจะจัดวางตัวเองและสามารถทำได้ก็แต่นึกคิดไปว่า ผมจะต้องอดทนกับสิ่งเหล่านี้ไปอีกนานสักแค่ไหนกัน, อย่างไรเสียผมก็ไม่คุ้นชินกับสายตาเหล่านั้น,

ผมจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ ว่าอะไรกันแน่ที่ทำให้เรามาพบหน้ากันที่นี่วันนี้, ผมทำอะไรผิดพลาดไปอย่างนั้นเหรอ? ในการเดินทางอันยาวนานนี้ ผมเป็นอะไรกันแน่? เป็นตัวละครประกอบในภาพบันทึกเคลื่อนไหวของเศษเสี้ยวในเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครนึกถึง, เป็นซากผีของอุดมการณ์อันเปราะบางของเปลือกที่หุ้มห่อการกระทำปาหี่, เป็นศิลปินแนวหน้าของสังคมที่หากินกันในพิพิธภัณฑ์ทัณฑสถานของเหล่าผู้ทรงศีลที่วิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์ด้วยการทบทวนวรรณกรรมที่ไม่เกี่ยวข้อง, เป็นพวกโง่ในสายตาของบรรดาพวกมากมารยาททางศีลธรรม, เป็นพวกปากดีที่นับเพื่อนเฉพาะที่มีผลประโยชน์ต่อกันเท่านั้น, เป็นกวีกเฬวรากที่ไม่เคยเขียนบทกวีจนจบและมัวแต่สรรหาเรียบเรียงคำคล้องจองของรสชาติถ้อยคำที่ผู้ฅนพอใจหฤหรรษ์, เป็นเดนฅนอันเหลวแหลกในประสบการณ์ของผู้ประสบผลสำเร็จยิ่งใหญ่ในชีวิต –เป็นอะไร!! ผมจะต้องเป็นอะไรอีก!! ….ผมเหม่อ, เผลอนึกคิดไปว่าผมมาที่นี่ทำไม? นึกขึ้นได้ผมก็นั่งอยู่หน้าห้องประตูบานคู่ แม้ผมจะรู้ตัวอยู่เสมอว่าผมไม่เป็นและไม่เคยเป็นอะไรทั้งนั้น แต่มันก็เฉพาะในห้องนอนที่ผมใช้ขังตัวเองเอาไว้ มันไม่ใช่สำหรับที่นี่ ผมจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ ว่าหากไม่ใช่เพราะเราเผอิญเจอกันที่นี่ เราจะรู้จักกันได้อย่างไร หรือ เราจะรู้จักกันไปทำไม,

ที่นี่, ผมนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทางเดินริมเสาของอาคารตึก, มีผู้ฅนแปลกหน้าผ่านไปมาและผู้ฅนคุ้นตาแวะหาอยู่บ้าง ต่างฅนต่างจัดการธุระของตน ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ อาจจะด้วยไม่ได้นอนในคืนที่ผ่านมา หรือไม่ก็ด้วยกลิ่นซากไคลของพวกเขา หรือไม่ก็สายตาละเหี่ยนั่น –ผมทำอะไรไม่ได้, ในธุระของผมที่ไม่เคยมีผมเป็นสาระสำคัญ เป็นเพียงก็แต่ลมปากของระเบียบประดิษฐ์ประกาศิตวิวาทะ ผมทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ผมได้แต่นั่งอยู่ริมเสาพยายามข่มใจเพื่อสนทนากับผู้ฅนคุ้นตา ปลอบประโลมใจตัวเองด้วยสองแขนไพล่หลัง ใช้เล็บมือกดน้ำหนักของแรงกำมือไปยังที่ข้อเพื่อสงบสติอารมณ์ซ้ำไปซ้ำมา พยายามเผยรอยยิ้มด้วยรอยตาหยีๆ แสดงให้เห็นถึงความเป็นมิตรเพื่อประคับประคองให้ตัวเองยังคงนั่งอยู่ที่นี่ และประคับประคองบทสนทนาให้ดำเนินต่อไป.

ไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบ ว่า ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่, อยู่ๆ จากสายตาของผู้ฅนแปลกหน้าที่ผ่านไปมาก็จ้องมอง และเดินเข้ามาเรื่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ครั้นผมจะดิ้นหลบไปทางไหนก็หนีไปไม่พ้น สายตาที่จ้องขมึนถลนตาใกล้เข้ามาจนลูกกะตาของพวกเขาหลุดออกมากองอยู่ด้านหน้าของผม พร้อมกับสายตาละเหี่ยของผู้ฅนคุ้นตา ก็กลายเป็นผู้ฅนแปลกหน้าไปเสียหมด ช่างเป็นภาพที่ชวนหวาดผวายิ่งนัก ผมทำได้ก็แต่นอนคุดคู้ดิ้นไปมาอยู่ตรงนั้น ผมกรีดร้องในลำคอด้วยเสียงแหบแห้ง, ไม่ทันที่ผมจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง ความฝันในคืนนี้ก็สะดุดจนผมสะดุ้งตื่นขึ้นเสียก่อน –ระหว่างคืนฝันอันปวดร้าวและวันเช้าอันเปลี่ยวเหงา, ผมน่าจะตายๆ ไปเสียระหว่างทางในการเดินทางนี้ การงานอันเป็นเกียรติสมกับความรู้ของพวกเขาจะได้ไม่ต้องมาแปดเปื้อนช่วยเหลืออะไรผมอีก,

———————

[3]

ผมทำได้ก็แต่เป็นเงาของการเคลื่อนไหวที่ถูกจัดแจงภายใต้ท่วงทำนองเรื่องราวในฉากทัศน์หนึ่ง, คำถามสงสัยในความอลหม่านสับสนที่ตอกตรึงไว้เพียงในใจตัวเอง ความคิดซ้ำไปซ้ำมาที่พล่ามพล่านในห้องนอนหลังจากเผชิญหน้าผู้ฅนมากมาย ไม่มีใครสามารถให้คำตอบอะไรได้แม้แต่ความจงใจของตัวเอง –สีแดง, ดวงตาซ้ายของผมไม่รู้สึก แม้จะยังคงใช้การได้สามารถมองเห็นภาพได้อย่างที่มันเป็น มันลุกลามขึ้นไปยังหน้าผากและหัวกะโหลกซีกซ้าย ผมใช้มือคลำหา เมื่อเจอลูกกะตาผมก็ใช้นิ้วมือควักมันออกมา คลำกลับไปที่เดิมก็ยังพบว่าดวงตาของผมยังอยู่ดี ผมจึงควักดึงมันออกมาซ้ำอีกรอบ ทำอย่างนี้อยู่ซ้ำไปซ้ำมาจนรู้สึกตัวว่ากำลังฝันไป ผมพยายามจะลุกขึ้นนั่งก็ทำไม่ได้ แม้จะตื่นอยู่ก็ตาม ผมตะโกนไปเสียสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครได้ยินผมพยายามจะพยุงตัวขึ้น ทั้งยกมือ แขน และขา แต่ก็สิ้นปัญญาจะทำได้ ผมจึงหลับไปอีกครั้งทั้งอย่างนั้น,

แสงสาดผ่านช่องม่านของหน้าต่าง, ผมตื่นขึ้นในช่วงบ่ายของวันพยายามรีบเร่งไปยังสถานที่ตามนัดหมาย ผมนั่งรออยู่ริมเสาของอาคารตึก, ในวันนี้เป็นภาพเดิมที่ยังคงฉายซ้ำอย่างที่มันเคยเป็นมา

บทละคร : บทสนทนาในโรงพยาบาลบ้า

[Play In One Act]

Character: 1. ผม 2. หมอ

[เริ่ม]

Sequence 1

โรงพยาบาลบ้า | กลางวัน | ข้างใน

– Character: 1. …., 2. ผม

– ไฟสลัว

// ผมดีดตัวจากเตียงนอน, ผมมีนัดในโรงพยาบาลบ้า.

ผมนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ทางเดินริมเสาต้นเดิมของอาคารตึก,

กระทั่งถึงคิวของบทสนทนาของผู้ฅนคุ้นตา

// ไฟค่อยๆ เปิดขึ้น // ไฟสลัว

ผม

“เป็นยังไงบ้าง?” “ธุระเป็นยังไงแล้วบ้าง

กระบวนการอยู่ขั้นไหนแล้ว??”

หมอ