2574 (Fuck you, I won’t do what you tell me)

l จรณ์ ยวนเจริญ l

 

ไอ้เหี้ย-กูไม่ทำตามที่มึงบอก เสียงร้องร่ำคลั่งอยู่ข้างใน แต่ตอนนั้นคุณยังไม่ได้พูด กักเก็บกู่ตะโกนไว้ในลำคอ ทุกสิ่งสงบภายใต้อาการสั่นไหวน้อยๆ อันสม่ำเสมอ คลื่นของความรู้สึกหลายหลากสะเทือนให้เห็นบนผิวกาย ปิดไม่มิด ไม่อาจควบคุม ระริกไหวนั้นตามติดคุณมา เหมือนผีห่าหลอกหลอน ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ หรือพูดให้ถูกคือทุกครั้งที่พูดถึงเขา เนื้อตัวของคุณสั่น ผมสัมผัสได้ถึงแผ่นดินขยับเคลื่อนในกาย คุณเล่าว่าวันนั้นเขาขอร้องให้ใช้ปาก นะจ๊ะคนดี-เขาพูด คำบังคับขู่เข็ญเหมือนทุกครั้ง คำที่ถูกขัดแต่งอย่างน่าไม่อายให้อยู่ในรูปของการขอความร่วมมือ อ้าปากอ้างดีงามเปล่ากลวง และเมื่อคุณยังนิ่ง น้ำหนักจากมือกร้านหยาบของชายอายุหกสิบกดลงบนศีรษะ กดอีก เมื่อคุณนิ่ง กดอีก ดันลงอีกเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ

เขารู้ว่าสุดท้ายจะไม่มีการขัดขืน อาจมีบ้างกับท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจ หากสุดท้ายคุณจะถูกกดลงต่ำ ชำแรกแทงคอหอยของความเป็นคน ค้างไว้เนิ่นนานจนคุณเริ่มหายใจไม่ออก และเริ่มรู้สึกว่ากำลังขาดใจตาย หากคุณตาย ความตายของคุณจะเป็นอีกความเงียบซึ่งจะถูกลบเลือนไปในไม่ช้า เหมือนคนก่อนหน้า หรือคนก่อนหน้าของคนก่อนหน้า ตราบที่ยังมีอำนาจเขาจะหาคนใหม่มากดหัว ทุบทำลายอนุสาวรีย์ความเท่าเทียมและเยี่ยวรด นั่นคือสิ่งที่เขาทำ และทำมาโดยตลอด ต่อเมื่อคุณแวบคิดได้เช่นนั้น ในแรงกดโถมถาเหนือศีรษะ จู่ๆ คุณขืนลำคอหยัดกายลุกขึ้น พอกันที ไอ้เหี้ย-กูจะไม่ทำตามที่มึงบอก

หลังจากรอดพ้นการถูกไล่ล่าทั้งจากกฎหมายและกฎหมา ในข้อหาขัดขืนอำนาจของเขา ถึงที่สุดคุณเลิกเป็นคนดี ผมกระเซ้าเน้นคำว่าคนดี สายตาคู่นั้นจึงเหลือบขึ้นค้อน ผมก้มจูบกลางศีรษะกึ่งกลางระหว่างขวัญทั้งสอง ว่าตามจริงคือเอียงซ้ายนิดหน่อย ทิศทางเดียวกับคุณที่แนบแก้มนุ่มกับหัวนมข้างซ้าย เอียงฟังจังหวะเต้นของหัวใจ ผมมองไกลสู่ปลายเท้า แสงซีดจากโทรทัศน์แทรกแยงโพล้เพล้วันศุกร์ ร่างเปล่าเปลือยสองร่างนอนเกยกันรอคอยข่าวภาคค่ำ ราวกับต้องการช่วยกันยืนยันความจริง

หลังจากที่เขาร่วงลงจากอำนาจ พ้นผ่านสิบเอ็ดปีของการหลบซ่อน อำพรางตัวตามชายแดน ปล่อยเพลงขอกำลังใจแฟนคลับอย่างซิงเกิ้ลที่ชื่อ ‘หัวใจผมแย่ คุณจะไม่แคร์บ้างหรือ’ จำพวกวิธีการขายฝันที่ไม่มีใครซื้ออีกแล้ว จนกระทั่งถึงวันที่ร่างกฎหมายเอาผิดย้อนหลังออกบังคับใช้ ผลคือเขาถูกจับกุมตามหมายจับข้อหากบฏ สร้างความเสียหายให้บ้านเมืองทั้งที่นับเป็นจำนวนเงินได้และที่เกินกว่าใครหน้าไหนจะประเมิน รวมถึงการคอรัปชันอีกหลายคดี เขาปรากฏกายอีกครั้งหน้าศาลก่อนเข้ารับการพิจารณาคดีในร่างของคุณปู่ในรถเข็น ผอมบางและแก่หงำ วันเวลาคือผู้ทวงคืน นักข่าวพากันรุมล้อมฟาดตีด้วยคำถาม อาการกล้าหาญแบบที่ตอนเขายังมีอำนาจแทบไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าทำ แฟนคลับสามสี่คนในชื่อกลุ่มนีโอซาลิม (Neo-Salim) ยืนถือช่อดอกไม้ส่งเสียงร้องไห้จากที่ไกล จังหวะสะอื้นเศร้าลึกของนางเอก ขณะที่ไมค์ยื่นชิดริมฝีปากหนา รู้สึกยังไงบ้าง-นักข่าวถาม เพราะเราเป็นคนไทยด้วยกัน-นั่นเขาตอบ รู้สึกยังไงบ้าง-นักข่าวอีกคนถาม ทุกอย่างเป็นไปตามยุทธศาสตร์-เขาตอบอีกครั้ง รู้สึกยังไงบ้าง-นักข่าวอีกคนถามอีก ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ-เขาโมโห ปัดโธ่!

ไอ้เหี้ย-กูไม่ทำตามที่มึงบอก ไอ้เหี้ย-กูไม่ทำตามที่มึงบอก ไอ้เหี้ย-กูไม่ทำตามที่มึงบอก เราตะโกนเนื้อเพลงท่อนนั้นด้วยกันซ้ำๆ พอข่าวตัดเข้าโฆษณา คุณลุกขึ้นไปเปิดเพลง ปิดเสียงโทรทัศน์ ยื่นมือมาดึงร่างของผมละลิ่วลอย เรากระโดดไปมาระหว่างกันทั้งยังเปลือย เหมือนการออกกำลังกายคืนวันศุกร์

เหงื่อเม็ดเล็กผุดพร่างกาย ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเลียไล้รอบร่าง ผมกับคุณ ทิ้งตัวนอนหอบเหนื่อย หัวเราะเล็กๆ กับการตะโกนโลดเต้นค่อยๆ จางตัวเป็นม่านบาง คุณว่าเราบ้าไหม-คุณถาม เงยหน้ามองเพดานข้างเคียง ไม่รู้สิ-ผมตอบ ก่อนจะพูดเสริม เราคงบ้ามั้ง เดี๋ยวนี้ไม่มีใครต้องเรียกใครว่าคนดีแล้วนี่ จบประโยคนั้นคุณหันมายิ้ม

ไม่กี่นาทีก่อนร่างของเราจะไหลเลื่อนลงสู่กันและกัน ผมถามคุณว่าคราวหน้าอยากไปดูเขาที่ศาลไหม คุณตอบว่าไม่ จะว่าไปเราต่างไม่ใคร่สนใจโทษทัณฑ์ที่เขาจะได้รับนัก มันไม่มีสิ่งใดทดแทนความระยำซึ่งเกิดกับพวกเรา กับครอบครัว กับคนรัก กับมิตรสหาย ที่มาจากน้ำมือของเขาไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม และใช่ นั่นเป็นคนละเรื่องที่ทุกสิ่งอย่างต้องถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ ในแบบเรียน ในการรับรู้ของผู้คน ผมอยากถามคุณอีก แต่ยังไม่ทันถาม เนื้อหนังอุ่นอวลก็อัดแน่นอยู่เต็มช่องปาก อู้อี้เปล่งคำไม่ได้ เปล่าเลย-ไม่มีใครกดหัวผม ปากของผมลู่ลงไปหาคุณเองอย่างเสรี

#เขียนบรรทัดจบให้เผด็จการ

____________________________________

หมายเหตุจากบรรณาธิการ: ในบรรดาหลายบรรทัดของชีวิตเผด็จการ ผู้ก่ออาชญากรรมแห่งรัฐ และผู้ละเมิดสิทธิมนุษยชนอาจเบียดเสียดด้วยเรื่องราวที่พวกเขาเป็นผู้กระทำ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือบรรทัดสุดท้ายที่เรื่องราวอาจพลิกผัน

‘2574 (Fuck you, I won’t do what you tell me)’ โดย จรณ์ ยวนเจริญ l คือเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งในแคมเปญ #เขียนบรรทัดจบให้เผด็จการ ซึ่งศูนย์ทนายความเพื่อสิทธิมนุษยชน ชวนนักเขียนและผู้คนในสังคมร่วมจินตนาการถึงวันหนึ่งในอนาคต ที่ประเทศไทยเกิดการชำระประวัติศาสตร์โดยประชาชนและเกิดการขจัดวัฒนธรรมลอยนวลพ้นผิด/อภิสิทธิ์ปลอดความผิด (impunity) สำเร็จ และจะมีวันหนึ่งที่การนำผู้กระทำผิดมาเข้ารับการตัดสินตามกระบวนการยุติธรรมอย่างซื่อตรงจะมาถึง สิ่งเหล่านี้แทบไม่เคยเกิดขึ้นจริงในสังคมไทย หากแต่อาจเกิดขึ้นผ่านการทดลองจินตนาการในครั้งนี้ เพื่อที่ระหว่างรอคอยประวัติศาสตร์ทำงาน เราจะใช้จินตนาการหรือบางคนเรียกว่า ‘ความฝัน’ ล่วงหน้าเบิกทางให้เห็นภาพเป้าหมายนั้นร่วมกันไปพลางก่อน

X